Saya sempat merenung beberapa rencana dan kenyataan media yang
ditulis saya ketika saya mula menceburi bidang politik pada tahun 2005.
Terkejut saya apabila saya mendapat tulisan-tulisan saya pada masa itu
masih lagi relevan pada masa sekarang.
Maksudnya ialah selepas lebih kurang lapan tahun, dua Perdana
Menteri dan barangkali dua hingga tiga Pilihanraya Umum (PRU), keadaan
pada tahun 2005 tidak banyak bertambah baik pada masa sekarang.
Malahan sekiranya pemimpin-pemimpin politik dan media ingin menulis
atau membuat liputan terhadap masalah jenayah di Malaysia, tiada banyak
poin baru yang boleh dibangkitkan.
Cuma satu fenomena baru yang agak menarik ialah masalah jenayah
semakin mendapat perhatian daripada segenap lapisan masyarakat Malaysia.
Saya masih ingat pada tahun 2005, masalah ini lebih diberi perhatian
oleh media Bahasa Cina dan kaum Cina dan ianya lebih relevan untuk
penduduk-penduduk di bandar-bandar besar Lembah Klang dan Johor Bahru.
Kini, masyarakat India dan Melayu juga sangat prihatin terhadap
masalah jenayah dan saya kira ini ialah perkembangan yang baik. Perkara
ini tidak mungkin berlaku jikalau beberapa kes jenayah berprofil tinggi
tidak berlaku. Antaranya ialah pembunuhan pengasas Arab Malaysian Bank
(AmBank), Hussain Ahmad Najadi pada 29 Julai 2013 yang ditembak mati di
Lorong Ceylon, Kuala Lumpur.
Sebelum itu, rumah Menteri Belia & Sukan, Khairy Jamaluddin Abu
Bakar di Jalan Setiabistari, Bukit Damansara dipecah masuk tiga pencuri
pada 29 Jun 2013. Malahan sebelum ini, pernah juga dilaporkan tentang
banyak kes pecah rumah yang berlaku di rumah-rumah Menteri,
pemimpin-pemimpin dan saudara-masa pemimpin UMNO sebelum ini.
Kes terbaru yang mengejutkan kita ialah pistol seorang anggota polis
dirompak di Shah Alam beberapa hari yang lalu. keyakinan orang ramai
terhadap keupayaan Polis DiRaja Malaysia (PDRM) untuk menjada
keselamatan orang ramai semakin terhakis dengan laporan-laporan negatif
seperti ini. Betul kata Khairy Jamaluddin, masalah jenayah di Malaysia
bukan semata-mata persepsi, tetapi satu isu yang sebenar.
Ramai penduduk di Malaysia telah mula mendirikan komuniti berpagar
dan berpengawal (Gated and Guarded Community) di tempat mereka. Tren ini
bermula di Lembah Klang pada pertengahan tahun 2000-an dan kemudiannya
bertumbuh bagai cendawan selepas hujan di seluruh negara. Adakah cara
ini berkesan mengurangkan kadar jenayah? Pada pendapat saya, ianya tidak
berkesan.
Terdapat dua sebab mengapa saya berpendapat sedemikian. Sebab
pertama ialah walaupun komuniti berpagar dan berpengawal mampu
mengurangkan kes pecah masuk dan rompak di sesebuah komuniti, ianya
tidak membantu mengurangkan kadar jenayah keseluruhannya. Contohnya,
anda barangkali berasa selamat di rumah anda yang terletak di dalam
komuniti berpagar dan berpengawal, tetapi apabila anda melangkah keluar
dari rumah anda untuk membeli-belah di kedai, pasar atau menjamu selera
di restoran yang berdekatan, anda terdedah kepada risiko jenayah yang
lebih tinggi.
Komuniti berpagar dan berpengawal dalam situasi ini hanya
“menghalau” penjenayah keluar daripada kawasan yang telah dipagarkan
tetapi ianya tidak menghapuskan kegiatan jenayah sama sekali.
Kedua, skim ini memerlukan kerjasama daripada penduduk-penduduk.
Dalam keadaan di mana kes jenayah dan pecah rumah masih boleh berlaku di
dalam sesebuah komuniti berpagar dan berpengawal, ianya mampu mengikis
keyakinan dan keberkesanan penduduk terhadap skim ini dan seterusnya
menjejaskan penyertaan penduduk.
Ketiga, cara merompak penjenayah semakin ganas. Kalau pada masa
dahulu mereka menggunakan senjata ringan seperti pisau. Kini mereka
menggunakan parang, kapak malahan pistol untuk merompak. Kalau pada masa
dahulu mereka datang bermotosikal, kini mereka datang bergeng-geng
dalam kereta. Pengawal-pengawal keselamatan biasa memang tidak dapat
menangkis mereka. Pernah berlaku dalam kawasan saya di mana
pengawal-pengawal keselamatan terpaksa melarikan diri apabila dikasari
oleh perompak-perompak ini.
Jadi, bagaimana kita hendak menyelesaikan masalah ini? Jawapannya
masih berada di tangan PDRM. Kita telah membongkarkan kepincangan dalam
pengurusan sumber manusia pasukan PDRM tidak lama yang lalu.
Ketua Menteri Pulau Pinang, Lim Guan Eng telah mengatakan bahawa
daripada 112,583 anggota polis hanya 10,150 anggota sahaja yang
memerangi jenayah iaitu hanya sembilan peratus. Di beberapa bandar di
Lembah Klang, nisbah anggota polis kepada penduduk mencecah 1:500, jauh
lebih tinggi daripada piawai antarabangsa iaitu 1:250.
Dua cadangan utama untuk menyelesaikan masalah ini ialah dengan
menubuhkan pasukan polis bantuan dan menghantar lebih ramai anggota
polis, seperti Pasukan Gerak Am (PGA), Cawangan Khas dan sebagainya
untuk memerangi jenayah.
Respons Ketua Polis Negara Tan Sri Khalid Abu Bakar tentang
kedua-dua cadangan ini agak menghampakan. Beliau hanya membenarkan
penubuhan pasukan polis di Majlis Bandaraya Petaling Jaya (MBPJ) untuk
menjaga premis MBPJ sahaja. Ini menyimpang jauh daripada tujuan asal
menubuhkan pasukan polis bantuan MBPJ yang asal, iaitu untuk membantu
meronda kawasan-kawasan jenayah.
Dalam isu kekurangan anggota PDRM, Ketua Polis Negara dan Menteri
Dalam Negeri bersikap lebih defensif, di mana mereka menyalahkan
pemansuhan Emergency Ordinance di mana penjenayah-penjenayah dibebaskan
dan menyebabkan kes pembunuhan meningkat.
Sindrom penafian (Denial Syndrome) ini telah menyebabkan
masalah kekurangan anggota polis untuk menangani kes-kes jenayah terus
tidak diendah. Saya kira masanya sudah sampai agar kerajaan persekutuan
dan PDRM untuk bersikap think outside the box dan kreatif untuk memerangi jenayah.
Ya, ini ialah satu peperangan menentang jenayah dan segala tindakan
yang harus dan boleh dilakukan untuk mengurangkan jenayah harus
dilaksanakan segera. Janganlah ianya digagalkan oleh birokrasi-birokrasi
remeh ciptaan manusia sendiri.
No comments:
Post a Comment